شعری برای شعر 2
شعری برای شعر
(زبان شعر من) لهجه‌ی آشنا
آنک من!
ایستاده بر سکّو
در ابتدای پرواز
می‌خوانم
می‌خوانم همگان را
به شمارش معکوس
در تحریض خویش
با لهجه‌ای بیگانه
و نگران
نگران افقی ناشناس
که یارایی چشمانم را ربوده‌است
آنک من!
ایستاده بر سکّو
با بال‌هایی که در تب می‌سوزد
می‌دانم
می‌دانم پروازم را
پیش از این نقّاشان
به تصویر کشیده‌اند
و می‌لرزاندم ناتوانی بال‌ها
وقتی افق ناپیداست
لهجه‌ام را اغراگران نمی‌دانند
و افق تصویرگران را من
لهجه‌ام
از کدامین قریه‌ی سوخته در تاریخ
و دست‌خوش کدامین توفان تطوّر است
که مفهوم اهالی‌امروز نیست
مگر مرده‌اند
زبانمندان لهجه‌ی غریب من
قرن‌ها پیش از این
که من متولّد شدم
نکند گم‌شده‌ای در زمان باشم
که خود نمی‌داند
کجای تاریخ است؟
من، پرواز
و افق تصویر ناپیدا
در غبارش نگاشته‌اند
یا چنان دور
که نمی‌توانش دید
شاید افسانه‌ایست دور از من
افقی کران تا کران
قاف تا قاف
و پرواز تنها
در توان بال سیمرغ
یا من این زبان نمی‌دانم
این حسرت می‌ماند در من آیا؟
تا همیشه
یا جان می‌گیرد
بال‌هایم
وقتی دریابم افسانه نیست
و پریده‌اند سیمرغانی
که افسانه نبودند
افسانه آفرینان
و آنک! در قاف خویش آسوده‌اند
این حسرت می‌ماند درمن
یا"شسته می‌شود چشمانم"
زیر یک باران پگاهان
در بهارانی که آن سوترک
به یقین روییده‌است
و می‌بینم
آن بی‌نهایت افق پروازم را
که غبار از دیدگان من است
نه ز بوم نقّاشان
که نشان داده‌است
بارها
آن قاف را
به پوپکانی که به پرواز برخاسته‌اند
با چشمان باز باران دیده
و رفته‌اند
از همین سکّو
تا آن قلّه
که سیمرغ‌شدن را پذیراست
این حسرت می‌ماند در من
یا آوازم راکف می‌زنند
و بر می‌انگیزندم به پرواز
گاهی که بیاموزم
الفبای زمان را
در هزار کنج زمانه
آن جا که گم شده‌بودم
با یافتن خویش
و نوشیدن جرعه‌ای از خنکای تازه‌ی امروز
تراویده از چشمه‌سار زمان
تا زبانم بچرخد
به لهجه‌ی آشنای اهالی امروز
که من
گم‌گشته‌ی این قبیله بودم
نه بیگانه‌ی آن
هم‌خونی‌ام را
پیوندهای گونه‌گونم گواهند
و آغوش باز مام قبیله
که راندن نمی‌داند هرگز
اینک من!
ایستاده بر سکّو
افق پیدا
لهجه آشنا
بال رها
اینک من!
اینک! پرواز
